Wilt u worden gereanimeerd?

Het zijn vragen die je niet elke dag krijgt: wilt u worden gereanimeerd? Mocht het nodig zijn? De verpleegster leidde de vraag voorzichtig in, dat ze het aan me moest vragen omdat ik boven de achttien was, dat veel mensen het een vervelende, confronterende vraag vonden, dat het vast niet nodig was, maar toch…

Het was de dag van de opname, een uur voor mijn operatie. De operatie die uiteindelijk veel sneller werd ingepland dan verwacht. Dinsdagmiddag belde de opnameafdeling, of ik aanstaande vrijdag ruimte in mijn agenda had. Uiteraard, zei ik, ik maak hem leeg.

Hoera, operatie naar voren

Wat was ik blij dat ik niet hoefde te wachten tot 22 april of tot oktober, wat eerst werd aangegeven. Op zich was de ingreep (aan mijn baarmoeder) niet super heftig, maar de gevolgen van niet opereren waren dat wel, zeker in combinatie met onze complexe gezinssituatie. Ik was heel blij dat de medewerkers in het ziekenhuis (zowel de verpleging als de specialisten) dat begrepen en onderkenden.

Natuurlijk was het best nog even lastig om alles te regelen. Het is druk met de kleurrijke schrijvers, waarvan de boeken op 10 april uitkomen. Ook mijn nieuwe boek komt dan uit, trouwens, het prentenboek ‘Dierenoptocht in Londen’ en ik was nog niet helemaal klaar met alles wat op de planning stond. Nou ja, aanpassen maar, die hap, en een tasje klaarmaken voor in het ziekenhuis.

Wilt u worden gereanimeerd?

Al vroeg moest ik in het ziekenhuis zijn. De intake (uw waardes zijn van een jonge vrouw, hoera!) werd afgesloten met de vraag wilt u worden gereanimeerd?
Mijn antwoord?
Ja. Zonder twijfel. Ja.
En dat is in het kader van mijn depressieverhaal heel goed nieuws. Ondanks alle lastige omstandigheden op het moment, zei ik ja.

Bedankt allemaal voor de steun, de kaarten, fruitmanden en de vele berichten. Superfijn!

Nu ga ik herstellen. Van de operatie en van al het andere dat daarbij kwam kijken. Zeker tot na Pasen. Denk ik.