De dag dat ik koos voor het leven, 4 jaar geleden

De dag dat ik koos voor het leven is nu vier jaar geleden. Vier jaar na mijn wedergeboorte, want zo kan je het inmiddels wel noemen. Ik heb mezelf afgebroken tot de kern en stukje voor stukje weer in elkaar gezet.
De dag dat ik zei dat ik echt niet meer kon, dat ze me tegen moesten houden omdat mijn depressie zo heftig was dat ik geen uitweg meer zag. Ik riep om hulp en werd gehoord. Door de hulpverleners en door mijn vele vrienden, offline maar zeker ook online.

De dag dat ik koos voor het leven

De dag dat ik koos voor het leven zal ik nooit vergeten. Niet het machteloze gevoel van het echt niet meer weten, hoe ik de donkerte kwijt kon raken die mij van binnen in bezit had genomen, de afgelopen maanden. Het ongeloof van de mensen om me heen: je lacht altijd, je bent altijd vrolijk. Hoe kan jij nou depressief zijn?

De dag dat ik koos voor het leven

De dag dat ik koos voor het leven kwam er in het donker een klein straaltje licht binnen. Tranen van mijn man. Knuffels van mijn kinderen. Vele reacties in de mail, app, kaartjes en bloemen. Het was niet leuk of fijn om toe te moeten geven dat ik niet meer verder kon, maar wel het beste dat ik ooit gedaan heb.

Depressie is a bitch, in ieder geval bij mij. Vanaf mijn 25e kwam en ging het. Mijn eerste huisarts zei toen ik vertelde over mijn klachten dat hij wel wist wat ik had. Het is een ziekte, zei hij, en het heeft een naam. Depressie. Juist die benadering, ziekte, heeft mij erg geholpen. Want aan een ziekte kan je wat doen, denk ik dan. Een gebroken been wordt gezet en na zes weken is de kans groot dat je genezen bent.

Als je een depressie hebt, worden bepaalde stofjes in je hoofd niet of onvoldoende aangemaakt. Het is mogelijk dit met medicijnen te herstellen. Ik heb dat lang tegengehouden (taboe!!!) maar ben heel, heel blij dat ik toch de keuze voor medicijnen heb gemaakt.

Een depressie werkt anders, zeker als je er langdurig mee geconfronteerd bent. Het blijft hard werken, weet ik nu. Het is en blijft zo belangrijk om erover te praten, je gevoelens te delen, hoe confronterend het ook is voor een ander. Ik ben altijd blij als ze het niet begrijpen. Wat een bofferds, denk ik dan.

Voor wie het heftige gevoel herkent: praat erover. Gedeelde smart is halve smart. Zoek hulp. Laat je niet afschrikken door wachtlijsten of afwijzingen. Blijf proberen. Laat het een ander voor je proberen, als je zelf de energie niet hebt. Blijf vechten.

Voor wie met de depressie van een ander confronteert wordt: ik snap dat het vervelend en heftig voor je is. Misschien vind je het niet fijn om te horen, maar het zijn de dingen die bij het leven horen. Luisteren is heel belangrijk, nog belangrijker dan oplossingen bieden. Zorg dat de persoon waarover het gaat professionele hulp zoekt, bijvoorbeeld bij de huisarts. Ook om de diagnose te stellen

De dag dat ik koos voor het leven

Ik moet het zelf doen, weet ik nu. Ik ben de enige die iets van mijn leven kan maken. Ik moet op mezelf vertrouwen dat ik het kan en wil, een ander kan het niet voor mij doen. Hooguit kunnen er medicijnen, richtlijnen en handvatten worden gegeven zoals zoek een muziekstuk op waarvan je blij wordt of schrijf een crisissignaleringsplan en pas dat toe als je merkt dat het nodig is.

Er zijn best wat dingen die mij erg hebben geholpen de afgelopen jaren, zoals mijn medicijnen en het crisissignaleringsplan.

Mijn gezin en familie. Vrienden en muziek. De natuur, het zien van de kleine dingen zoals een mooi gekleurd blaadje in de herfst of een paddenstoel.

Onze katten en haantjes, die zo veel liefde geven!

Mijn online creatieve school, die veel plezier en verbinding geeft. De facebookgroep van de tekening van de dag, waarin we lief en leed (zoals een ‘mislukte’ tekening) delen. Ik weet hoe belangrijk creativiteit voor me is en wat het voor me kan doen, in positieve zin.

De angst voor een terugval (die er de afgelopen vier jaar zeker zijn geweest) is nooit helemaal weg. Het blijft hard werken. Desondanks vier ik de dag dat ik koos voor het leven, vandaag vier jaar geleden. Ik ben vier. Hoera.