De wanhoop nabij: autisme en corona

Soms weet ik het echt even niet meer, de combinatie van autisme en corona breekt me op. De scholen zijn weer begonnen in het zuiden. Het gonst al tijden van de nieuwe berichten over de openstelling van in ieder geval de middelbare scholen. Wel, niet, gedeeltelijk, anderhalve meter, kleinere klassen, of toch gesloten blijven? Het is voor ons al niet meer te volgen, laat staan voor de (puber)leerlingen zelf.

Autisme en corona

Vandaag en gisteren ben ik weer een groot deel van de dag bezig geweest met zoon en zijn school. Voor de vakantie hadden we een gesprek van de impact van autisme op het schoolgaande leven, en dat het heel goed mogelijk is als er kan worden gezorgd voor duidelijkheid en structuur. Twee dingen die normaal al heel lastig zijn voor scholen, maar nu helemaal. Ik heb daar alle begrip voor, totdat kinderen, of meer specifiek mijn eigen kind, daarvan de dupe wordt.

Al een jaar lang veranderingen en onzekerheid

Wat doet het met jou, deze situatie? Welke impact heeft het op jou, als volwassene? Beeld je dan weer eens in dat je puber bent, gierend van de hormonen. Hoe zou het dan zijn? Autisme maakt dat alles nog een graadje erger. Het is al lastig om de wereld te begrijpen, maar nu helemaal. Denk je dat je snapt wat er van je gevraagd wordt, gooien ze de hele boel weer om.

Bij mensen met autisme werkt het filter niet dat onderscheid kan maken tussen belangrijke en minder belangrijke dingen. Alles is even belangrijk en krijgt een plekje op de to do list in het hoofd. Gevolg: het hoofd loopt over. Niks kan eruit. Erover praten lukt niet. Er is maar één ding dat wel kan: heel hard schreeuwen. Heel hard en lang.

Contact met school

Meld mij ziek, was de dringende boodschap. Dat heb ik niet gedaan. Ik vind dat niet de beste oplossing. Misschien wel op de korte termijn, maar niet op de lange.

Ik nam contact op met school. Besprak de paniek. Deed nogmaals het verzoek om structuur en duidelijkheid, bood daarbij mijn hulp aan en die van zoons begeleider. Autisme en corona is geen fijne combi.

Ik stelde mijn werkkamer beschikbaar voor jongste en verhuisde de computer naar de woonkamer, zodat hij nog rustiger kan werken. Kijk hoe we vanuit hier nog meer structuur en duidelijkheid kunnen bieden.

Aan mijn eigen werk kom ik nauwelijks toe, de ondersteuning van zoon vraagt veel van mijn tijd. Net liep ik in een heerlijk zonnetje naar de apotheek voor mijn medicijnen, haalde een visje om het wat gezelliger te maken in huis en een bloemetje voor een buurtje dat (net als ik) al lang wacht op een operatie. Er ligt een pakje op de mat met mooie kaartjes, een cadeautje voor mij. Het maakt me blij. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Ik hoop dat zoon dat ook (weer) kan gaan zien.