Vandaag maakte ik per ongeluk creatieve tijd voor mezelf. Het is woensdagochtend, negen uur. Ik ga naar buiten de jongens uit te zwaaien bij de poort van de tuin. De kippies rennen me achterna, pikken wat in het rond aan de tijm en afgevallen blaadjes, onderzoeken of een regenworm eetbaar is (blijkbaar niet) en gaan naar hun favoriete plekje onder de vlinderstruik om een zandbadje te nemen.
Ik aarzel om naar binnen te gaan. Ik wil de haantjes niet alleen buiten laten voor de roofvogels. Bovendien: als ik wegga ( wat ik het liefste wil) komen zij ook, want ze volgen mij waar ik ga. Ik gun hen het zandbadje. Het is schattig om te zien, maar dat niet alleen. Voor hen is het van belang om met het zandbadje de bacteriën te doden. Ook is het een sociale activiteit, ze doen het samen.
Creatieve tijd voor mezelf
Ik wil naar binnen, ik heb het megadruk. Het besluit om het werk even neer te leggen, heeft consequenties voor later. Het werk wordt namelijk niet minder, maar schuift ‘vrolijk’ door. Je herkent het vast. Toch blijf ik buiten, voor de heren.
Ik loop wat heen en weer op mijn slippers. Vervelend. Ik doe ze uit en ga verder op blote voeten. Over de stenen. Door het gras. Door de blaadjes. Op de mat. Mijn voeten zijn koud. Ik voel de texturen. De zon schijnt in mijn gezicht. De wind waait de laatste blaadjes uit de boom. In de kersenboom vormen zich de knoppen voor de nieuwe bloemen en blaadjes. In de boom langs het fietspad achter ons huis schreeuwt de halsbandparkiet naar me dat ik weg moet gaan omdat ze het vetblok willen bestormen dat in de kersenboom hangt.
Ik zie de bloemen die half november hun kopjes nog naar de zon heffen: de Spaanse margriet, goudsbloem en leeuwenbekjes. Het gras aan mijn voeten is zacht en nat. De blaadjes droog en knisperig. De mat kietelt. De kleurenmat verzacht de pijntjes weer wat. Alle drukpunten onder de voeten worden geactiveerd tijdens mijn wandeling. Dat vinden ze fijn.
Ik ga wat eerder naar binnen dan de kippies om de stofzuiger klaar te zetten. Met tintelende voeten en een opgefrist hoofd schrijf ik dit blogje. De haantjes zijn achter me aangetrippeld. Ze schudden zich uit op mijn bureau, tevreden zittend op de armen waarmee ik dit blogje typ, Alice links en Nya rechts. Bedankt, haantjes. Ik ben blij dat ik dankzij jullie dit heerlijke moment beleefd heb. Wie wacht op een antwoord op de mail of bericht: het duurt wat langer. Je weet nu waarom. Ik gunde mezelf wat creatieve tijd en kan nu fris en fruitig aan verder aan het werk. Heerlijk.
Wie of wat bezorgt jou vandaag creatieve tijd? (behalve ik, natuurlijk!).
Vind je het leuk om regelmatig gratis goodies te ontvangen? Schrijf je dan in voor de creatieve nieuwsbrief!
