Blue monday. Als ik vroeg in de ochtend in de spiegel kijk, staart het spook van de opera terug. Een spierwit gezicht met donkere wallen kijkt me aan. De afgelopen weken hebben hun tol geëist.
Lichamelijke perikelen
Nadat ik een ernstige terugval in mijn depressie heb getackeld in de maanden oktober en november (dat is gelukt, hoera!) stak in december en januari iets lichamelijks de kop op, waaraan ik later dit jaar geopereerd moet worden. Hoe ingrijpend die operatie wordt, weet ik nog niet, dat hoor ik in de loop van de volgende maand na een bezoek aan het ziekenhuis. Als het allemaal doorgaat, in verband met corona.
Blue monday?
Een mooi begrip, blue monday, om de januaridip te benoemen. Nog altijd donkere dagen, voornemens komen niet uit, de lockdown wordt verlengd… het hakt erin. Ook hier. Ons huishouden wordt almaar complexer. We rijden al lange tijd heen en weer naar ziekenhuizen in Den Haag in verband met een ziek familielid, die veel zorg en ondersteuning nodig heeft, ik geef thuisonderwijs aan jongste zoon, die online zijn lessen volgt, wat in het geheel niet vanzelf gaat en zorg dat oudste aan zijn werk gaat in plaats van aan zijn gamewerk, want die heeft zijn eindexamen dit jaar.
Nu eerst het eigen herstel
Ik bleef schipperen tussen alle ballen hoog houden en beter worden. Mijn energie kruipt heel, heel langzaam van -100 naar -95. De blik in de ogen van het spook is indringend. Maak een keuze, zegt het spook. Zo gaat het niet meer. Je bent er voor iedereen, behalve voor jezelf. Wat moet en wat kan wachten? Ik knik naar het spook, start mijn computer op en stuur een e-mail met een herziene planning. Leuk? Nee. Nodig? Ja. Niet alleen voor mij, ook voor mijn werk is het beter. Ik doe wat nu wel kan. Ik stel hier vast mensen mee teleur. Helaas, dat is dan maar zo. Mezelf eindelijk een keer niet.
Ik doe wat ik wél kan
Kleine, korte klusjes, waarbij het minder erg is als ik uit mijn concentratie wordt gehaald. Tekenen, zoals de tekening van de dag, want dat geeft energie. Wandelen (in de tuin, want ja, lockdown …). Conditie opbouwen en behouden.
Ik duik voor mijn creatieve jaar in de kunst van Gaudi in Barcelona. Vanuit mijn bed. Dat gaat. Het voelt ook echt als een reis die ik maak, een reis in gedachten. Ik verheug me op het maken van de video en het voorbereiden van de tekenopdracht.
Dat zijn de kleine dingen die ik nu kan doen, wat me nu lukt. Ik zie dat het ‘s avonds al weer later donker wordt, dat het roodborstje zo goed naar de koolmeesjes heeft gekeken dat het hem nu ook lukt om op z’n kop aan het vetblok te hangen.
Moven, spook van de opera
Ondanks het lood mijn benen probeer ik mijn conditie op peil te houden. Ik kruip met een dikke trui aan in bed, want ik krijg het niet meer warm. Ik negeer het geklop en gebonk in mijn hoofd en oren en zet een mooi muziekje op. Ik kijk het spook grimmig aan. Wegwezen, jij. Je kan vertrekken, samen met de blue monday.
Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn