Omdat ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid, ben ik behoorlijk open over wat er speelt. Ik vertel en schrijf over mijn ervaringen met depressie en autisme. Ik doe dat niet omdat ik het leuk vind om dit te moeten delen, maar omdat ik het belangrijk vind. Om taboes te doorbreken. Omdat ik merk dat er nog veel onbekend is rondom de thema’s, mensen er zelfs bang voor kunnen zijn.
De kracht van kwetsbaarheid
Mijn eerste depressie kreeg ik toen ik 25 was, tenminste, toen werd de diagnose gesteld. Dat betekent dat ik er al mijn halve leven last van heb en mee worstel. Mijn halve leven! Ongelooflijk, als ik het zo opschrijf. Het heeft me veel gekost, maar ook veel gebracht. Door de postnatale depressie ben ik gaan tekenen en schilderen, iets wat ik nu niet meer zou missen.
Ik heb er altijd open over gesproken. Het is een ziekte die gevolgen heeft voor mij en mijn omgeving en door erover te praten, wordt dit wat duidelijker. Zou je dat wel doen, zei mijn chef toen. Want het kan gezien worden als zwak en het kan dat ze je er op af gaan rekenen. Dan zijn dat geen mensen waar ik mee om wil gaan, zei ik.
Het maakt me sterker door toe te geven dat ik iets niet kan of wil. Dat ik nee zeg als ik verwacht dat het me niet lukt. Natuurlijk zal ik het wel altijd proberen, want ik merk ook dat ik meer kan dan ik denk.
Een jaar geleden …
Vorig jaar met carnaval begon het zo’n beetje: het corona-gedoe. Ook hier heeft het veel gevolgen. Voor mijn puberzonen. Voor mijn schoonmoeder en haar ziekenhuisbezoeken. Inmiddels ook voor mijn eigen ziekenhuisbezoeken …
Maar ook dit heeft mooie dingen opgeleverd. Door corona ben ik elke dag gaan wandelen en inmiddels bijna 25 kilo afgevallen. Ook zo iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou kunnen. Ik deelde mijn proces, om zo anderen te inspireren, als ze daar behoefte aan hadden. Ik ben beter voor mezelf gaan zorgen.
Zonder corona zou mijn creatieve jaar er niet zijn, de cursus waar ik heel veel plezier aan beleef. Elke maand staat een andere kunstenaar centraal en samen met de deelnemers leren we hem of haar én onszelf beter kennen. We leren van onze sterke- maar zeker ook van onze wat zwakkere punten. We spreken ze uit en ondersteunen elkaar. Zo waardevol!
De komende vakantie gaan we niet weg. Ik ga wel zorgen. Voor mezelf. Daarom de self-care challenge. Alles wat erop staat is goed voor me. Doe vooral mee, als je zin hebt. En anders niet. Ook goed!
Het cadeau voor de nieuwsbrieflezers
Elke week krijgen de nieuwsbrieflezers een extra cadeau. Het wachtwoord staat in de nieuwsbrief. De cadeaupagina is hier.
Voor mij zou zo iets ook heel goed zijn denk ik. Of ik helemaal mee kan doen dat weet ik niet. Hoofd en gevoel hebben het nog al eens aan de stok met elkaar. Ik ga zeker proberen niet zo streng te zijn en het moeten los te laten. Een maskertje is een lekker idee. Genieten wordt mijn thema.
Door mij kwetsbaar op te stellen, ben ik in mijn huidige situatie beland. Niet fijn. Dat niet. Het is een struggle, maar ik kom er wel weer. Stap voor stap. Elke dag. Net als de dagtekening.
Afrekenen… dat staat synoniem aan veroordelen in mijn woordenboek. Het heeft totaal geen zin om te oordelen, laat staan veroordelen of afrekenen. Ieder mens is uniek. Ieder mens neemt op zijn of haar manier deel aan deze wereld. Zelfs als iemand de stomst mogelijke daden uitvoert geloof ik nog niet dat het bewust gebeurt. Laat ik vandaag Pietje eens gaan kwetsen. Dat bedenkt toch niemand? En nee, ik ben niet naïef. Natuurlijk weet ik wat er speelt. En toch… in ieder mens schuilt iets, iets goeds. Wie ben ik om te oordelen?