Een van de dingen die ik steeds tegen mezelf zeg is: durf jezelf te zijn. Dat is heel belangrijk voor mij. Waarom? Drie jaar geleden is bij mij autisme vastgesteld. Nadat ik al vanaf mijn 25e steeds last had van depressies, en daar regelmatig medicijnen voor kreeg en allerlei andere dingen probeerde om de depressies te tackelen (nou ja, allerlei andere dingen, wat heb ik niet geprobeerd kan je beter zeggen), werd ik opgenomen in een kliniek omdat ik het niet meer verder kon. Ik had me zo vaak en veel aangepast dat ik niet meer verder kon.
Ik was kapot. Gesloopt. Vond mezelf niks waard, want ik kon niet voldoen aan wat men van mij verwachtte.
Ik snapte de wereld niet.
Wat ik ook deed, nooit was het goed, dacht ik. Vond ik.
Ik deed alles. Alles om mij aan te passen aan wat van mij verwacht werd, uitgesproken of onuitgesproken, in het werk en privé. Totdat ik niet meer kon.
Durf jezelf te zijn
Ik leerde dat je op verschillende manieren kan kijken naar het leven. Er is geen goed of fout, het is hoe het is. En dat het mag dat dingen die ik belangrijk vind, dat voor een ander niet zijn én andersom.
Ik leerde dat ik mezelf mocht zijn. Met al mijn fouten en tekortkomingen, in mijn ogen of in de ogen van iemand anders. Ik ging niet meer doen wat ik DACHT dat er van me verwacht werd (want o, wat was ik streng voor mezelf, de innerlijke criticus maakte overuren).
Ik las het boek van Glennon Doyle, ongetemd leven: vind het lef om helemaal jezelf te zijn. Tijdens één van de workshops van Dé kleurrijke schrijfcoach Jolanda Pikkaart, met wie ik veel en graag samenwerk, werd ik op dit boek geattendeerd. Op elke bladzijde staat wel een quote waarvan ik denk: die moet ik onthouden. Die schrijf ik op. Daar ga ik iets mee doen. Een paar voorbeelden:
Wat als we besluiten dat geraakt worden door de pijn van de ander een kracht is en geen zwakte?
Waarom is mooi zijn aan de buitenkant belangrijker dan mooi zijn van binnen?
Ik ben het er zo mee eens. We maken het onszelf zo moeilijk. Bij de workshops die ik geef merk ik het ook heel vaak: het oordeel van een ander is belangrijk. Waarom? Geen idee. Bij mij gaat het tekenen om de ontspanning, het opvrolijken, het ontstressen. Het gaat meer om het doen dan om het eindresultaat, alhoewel ik het ook leuk vind als je zelf tevreden bent met het resultaat. Jij zelf. Niet een ander.
Jachtluipaard
Op de voorkant van het boek van Glennon Doyle staat een (gevangen) jachtluipaard. Waarom, staat beschreven in het boek. Het maakte op mij veel indruk. Want kan een gevangen jachtluipaard zichzelf zijn? Wat houdt hem gevangen? Wat houdt jou gevangen? Als reminder voor mezelf tekende ik het jachtluipaard.
Ik probeer tegenwoordig zo veel mogelijk mezelf te zijn, ook bij de workshops die ik geef (vaak samen met de haantjes of de katten, want die maken nou eenmaal deel uit van mijn leven). Van mij mag een ander ook zichzelf zijn. Ik probeer zo veel mogelijk het oordelen achterwege te laten. Ik wens dat iedereen toe. Ik denk dat de wereld daar mooier en beter van wordt. En dat kan geen kwaad.
Durf jij jezelf te zijn?
Waarom wel/niet?
Wat houd jou tegen?
Wat kost het jou / levert het je op als je jezelf kan zijn?
Mag een ander zichzelf zijn van jou?
Ik lees het graag!
Benieuwd naar mijn workshops? Je kan je hier aanmelden voor een gratis cursus, verzorgd door mij en onze kater Bas.
